Aflossen op Martinique (nr. 3)
Beste lezers,
Na de winter goed doorstaan te hebben is de zomer al weer een stuk gevorderd, en zijn de vakanties weer deels voorbij; het was heel gezellig al die vakantiegangers. Wij zagen onze oude klanten weer, en deze namen nieuwe mee, omdat deze er op attent werden gemaakt dat er ook al jaren lang een andere boot verbinding met de eilanden is.
Midden augustus nam onze andere kapitein, Sipke Westra, onze wacht over zodat wij drie weken met vakantie konden gaan. Een vriend van ons, kapitein Piet Ottosen van de zee sleepboot "Vlieland," had ons voorgesteld hem te komen aflossen in de Caribische zee. Hij wou zijn vakantie in Holland doorbrengen bij zijn vrouw en zonen op Vlieland.
Op 17 augustus gingen wij a/b van de KLM, en de blauwe vogel bracht ons in een direct vlucht naar Sint Maarten, het bovenwindse eiland van de Nederlandse Antillen. Piet haalde ons af van het vliegveld Juliana Airport, en we reden vervolgens naar het luxe Pelikaan resort.
De volgende ochtend zijn Barbara en ik (ondergetekende) gaan shoppen; dat doen wij daar maar al te graag daar het stukken goedkoper is, en aparte en moderne kleding en audio apparatuur ruim voorradig is. Na 's middags rond getoerd te hebben op een motor fiets, zijn wij die avond met Piet van St. Maarten naar het zuiden gevlogen, om drie uur later op het Franse eiland Martinique te landen.
Nog niet uit het vliegtuig of de telefoon ging: de Franse agent, meldend dat een vissersboot onderweg van Franse Guyana (naast Suriname) lag te drijven met brandstof problemen 15 mijl zuidoost van St. Lucia.
De tradewinds in de Carib waaien gemiddeld uit de noordoost tot de zuidoost hoek,tezamen met de Golfstroom dat loopt in hetzelfde richting, dus dat betekend dat de vissersboot op de rotsen zou kunnen stranden; haast was geboden. Rond de klok van tien uur ‘s avonds voeren wij met de Vlieland de baai van Fort de France uit. Eenmaal in volle zee voeren we zuidoost koers de Atlantische Oceaan op; via Rescue station Crosac werd de laatste positie gevraagd van de "Musca," dat steeds meer naar de kust verlijerde.
Bij schemering van de volgende ochtend kwamen wij in de laatst opgegeven positie aan, maar er was geen schip te zien. Via bemiddeling van het rescue station kregen wij eventueel wel contact met het schip. Deze bleek drie mijl noordelijker te liggen dan hun opgegeven positie. Na aankomst bij het schip, met een zeegang van drie tot vier meter hoge golven, werd vastgemaakt. Wij hebben de boot naar Fort de France gesleept en hem daar van goede brandstof voorzien.
Kapitein Piet is toen met op de vliegtuig gestapt en met vakantie gegaan. Met de sleepboot Vlieland hebben wij in de volgende dagen diverse schepen (auto carriers, tankers, enz.) binnengehaald en afgemeerd, en naar buiten gebracht, waarvan de tanker Bering Sea met honderd dertig duizend ton de grootste was.
Verder een bak met een grote kraan opgehaald uit Guadaloupe, en nog een vissersschip geborgen die dreef met motor pech in de Caribische zee 50 mijl noordwest van Dominica. Na drie weken kwam onze terug vlucht, en het was weer fijn terug te zijn op onze schepen waar de machinisten niet stil hadden gezeten, en de hoofdmachine van de Challenger een grote beurt hadden gegeven. De Terschellinger Bank had ook goed gevaren onder commando van Sipke Westra.
September naderde snel en wij bereidden ons voor om met de Terschellinger Bank asfalt te gaan varen voor de Firma Lareco, in opdracht van de gemeente Vlieland. Op maandag morgen werd er al i.v.m. het tij om drie uur asfalt trailers geladen op de lage kade in Harlingen. (Van Rijkswaterstaat mag Rederij Wadden Transport gebruik maken van de aanlegbruggen, maar Rederij Doeksen is daar fel op tegen.) Dit betekende ook dat wij moesten de lading van de Terschellinger Bank in de kleine werkhaven van Vlieland lossen.
Desondanks dit bovenstaande is het asfalt transport volgens de opdrachtgever een succes geworden. Wij vonden het ook een fijne week om nu eens vol beladen te varen, 250 ton per reis, en konden een mooie foto maken van de tien trailers zwaar werkverkeer die aan dek stonden (zie ons foto galerie.
Inmiddels staat de herfst voor de deur; op 10 oktober zal de Challenger beladen met roeisloepen naar Amsterdam varen voor de grachten wedstrijd, en retour.
Wij houden u op de hoogte van de belevenissen van de crew van Rederij Wadden Transport.
Getekend,
Kapitein Fred Lakeman
