Scheepshond Overboord (nr. 2)
Beste lezers,
We zitten midden in de winter, en dat betekent dat er wat het weer betreft van alles te beleven valt: storm, hagel, ijzel, en bevroren trossen die zo recht als palen staan.
Maar ook in de winter gaat alles gewoon door, en krijgen onze klanten op tijd hun materiaal.
In december viel de vorst in; dat bekent oppassen voor uitglijden, en dan niet aansluitend overboord vallen, wat wel onze scheepshond Vito overkwam!
Het was laat in de avond en wij moesten nog wat wagens van klanten van dek rijden. De kade was donker en het schip was hel verlicht, met een stijve koude wind uit het oosten. Ik zat in een auto toen de machinist mij vertelde dat hij honden geblaf in het water hoorde! Ik zette onmiddellijk de auto op de handrem, en rende met een voor de hand liggende aluminium trap de kade op, waar ik onze hond in het koude water tussen de ijsschotsen hoorde spartelen in het donker voor ons schip. Het was laagwater, dus de kade staak drie meter boven het waterspiegel uit en er was geen kade trap in de buurt.
Het spartelen en piepen wordt minder, snelheid is een must, en "zelf er naast springen!" flitst onverantwoord door mijn hoofd. Op mijn buik op de kade liggend, en bijgestaan door de machinist die met een lamp op de hond scheen, probeerde ik de onderste twee sporten van de trap onder de hond te schuiven. Maar meer lukte niet, en de hond werd trager en piepte nog minder.
Ineens schoot een ander reddingsmiddel mij te binnen; ik stuurde de machinist naar het schip om een lange reddingshaak op te halen. Inmiddels hield ik hond drijvend met de trap, maar ik wist dat hij het niet lang vol kon houden. Toen de machinist terugkwam wisselde ik de trap voor de reddingshaak en nog steeds op mijn buik liggend probeerde ik de reddingshaak onder zijn halsband te schuiven. Gelukkig hadden wij net een week daarvoor een andere halsband voor Vito gekocht, omdat de vorig kettinkje wel héél makkelijk over zijn kop ging (niet wetend, dat dat nu zijn leven kon redden). Het was spannend, het lukte het wel of niet, zo snel iets anders in beurt was er niet, en het ging om elke seconde.
Na drie pogingen waarbij zijn kop steeds onderging lukte het mij hem aan de haak te slaan. Ik had hem bijna, nu moest ik zelf opstaan en bidden dat hij niet van de haak zou slippen. Met een alles of niets zwaai tilde ik hem uit het water op de kade. Waar hij doodstil bleef staan, te onderkoelde om te kunnen bewegen. Ik maakte de haak los van de halsband, en ik wilde weten hoe het met hem was zo ik riep zijn naam, maar hij reageerde niet en bleef bewegingloos staan.
Dus ik pakte hem beet en reed in de auto als een speer naar huis om daar de hond aan Barbara af te geven, die hem onmiddellijk onder een niet al te hete douche zette, hem afdroogde, en hem daarna onder een wollen deken tegen haar borst hield. Ik moest terug naar het schip om door te gaan met lossen, maar na twee uur was ik klaar aan boord en kwam ik weer thuis, waar ik van Barbara hoorde dat de hond nu voor het eerst zijn koppie weer draaide.
Nadien is Vito langzaam opgeknapt, en hij heeft er niets van dit koude avontuur overgehouden. Hopelijk heeft hij wat van geleerd!
Getekend,
Kapitein Fred Lakeman.
